"Historia oparta na faktach"
To pierwsze zdanie, jakie pojawia się na ekranie pod tytułem filmu. W innych produkcjach taki zabieg zazwyczaj jest tylko picem na wodę, ale w przypadku Obecności owa historia, jak i małżeństwo Warren'ów, jest jak najbardziej autentyczna, tym bardziej przedstawione wydarzenia działają na wyobraźnię widza.
Film rozpoczyna się niewinnie. Rodzina, która przeprowadza się do nowego domu, zadowolone dzieci hasają po mieszkaniu, mąż i żona ucinają swe czułe rozmowy. Reżyser sprawnie wciąga nas w sielankowy klimat, nadaje obrazowi spokojny wygląd. Gdzieś z tyłu mózgu tkwi nam przeświadczenie, że to przecież horror. I to się ujawnia, niebawem.
Pierwszy zły omen to pies, który nie chce wejść do domu. Jeśli ktoś prędzej czytał o zjawiskach paranormalnych, to wie, że zarówno koty jak i psy widzą duchy. Pies śpi na dworze, a nazajutrz jest martwy. Kamera przedstawia nam każdy zakamarek domu, a jednak sceny, jawnie pokazane jako te z udziałem ducha, robią wrażenie. Muzyka jest świetnie dobrana, raz raczy nas wesołym kawałkiem, innym razem uderza nas głucha cisza. Scena, kiedy matka bawi się z córką w chowanego daje nam jednoznaczny dowód, że ten dom jest nawiedzony.
Gdy cała rodzina jest już przerażona i pewna, że to duchy stoją za dziwnymi zjawiskami, decyduje się na poproszenie o pomoc małżeństwo Warrenów — badaczy zjawisk paranormalnych. I to w tym momencie widzowi spada lekki kamyk z serca, gdyż prędzej, podobnie jak Perronowie, czuje się bezbronny. Ed i Lorraine wydają się być aniołami stróżami i wybawicielami, choć nawet oni mają swe słabe strony przez co wydają się nam bardziej autentyczni.
"Obecność" to nie tylko zwykły film grozy. On bierze strach, bawi się nim i, co najważniejsze, nie podaje nam go na tacy. Ogarnia nas dziwne uczucie niewiadomego strachu. Potwór w szafie? Spadające obrazy? Brzmi banalnie, ale na ekranie budzi jak najprawdziwszy lęk. Wszystko jest tu dobrze zrobione — ujęcia, muzyka i ten klimat. Klimat, który jako jedyny nie pozwolił mi spać spokojnie po horrorze. Jedyny, który zasiał w mej głowie od lat tą świadomość, że ktoś może mnie obserwować, że ktoś żyje w mym domu poza ludźmi. I tak najpewniej jest.
Moja ocena — 9/10.
Dra